Toen mijn jongste in 2007 geboren werd, ging dat helemaal niet zo lekker. Ik had een baan die een groot beroep deed op mijn verantwoordelijkheidsgevoel. Té lang balanceerde ik op het randje van omvallen en net overeind blijven. En ondanks het zwangerschapsverlof deed de stress goed zijn werk bij mij. Ik sliep slecht en was met mijn hoofd nog veel op mijn werk. Ongemerkt eigenlijk, want er was een kind op komst, dus alle ballen in de lucht, niet stilstaan, maar doorgaan.
Mijn pasgeboren zoon huilde erg veel en was ontroostbaar. We konden er niet achter komen waar dat aan lag. Huisartsbezoekjes en doorverwijzingen leverden weinig op. Toen het kwartje bij mij eindelijk viel, besefte ik dat hij, direct verbonden met mij, meeging op mijn ‘ gezondheid’. Dat ík over mijn grenzen was gegaan, zonder het echt te zien en dat ík mij niet kon of liet troosten. Ik ging door en bleef daarmee in het ‘lijden’.
Dat ik, door mezelf niet in acht te nemen, tevens het welzijn van mijn kinderen niet in acht nam, zag ik toen plotseling. Wat een inzicht! Voor het eerst kreeg ik deze sterke verbinding zó helder voorgeschoteld. Ik moest wel gaan luisteren naar de signalen, om het mijn kind beter te laten gaan.
Vanaf het moment dat ik dat zag en bereid was het anders te gaan doen, ontstond er bij hem direct ontspanning. Voor mij het begin van de gang naar binnen, want dáár was het probleem op te lossen. Niet door huisartsen en doorverwijzingen bleek achteraf, in ons geval. Het in contact komen met mijzelf en de boodschappen die het leven (mijn kind in dit geval) mij gaf oppakken, had resultaat voor mijn kind en maakte mij een gelukkigere en ontspannen en daarmee betere moeder.
Als wij onze ‘rommel’ niet opruimen doen onze kinderen dat.
Kinderen zijn de alarmlichtjes van de familie, schrijft Indra Torsten zo mooi in zijn boek ‘gezonde verhoudingen’. Wanneer wij onze ‘rommel’ niet opruimen, gaan onze kinderen dat voor ons doen. Ze hebben geen keus. Zo zijn de wetten nu eenmaal geschreven. We staan niet los van elkaar, we zijn binnen onze familie zelfs veel meer met elkaar verbonden dan we zouden kunnen vermoeden.
Door binding en loyaliteit dragen we alles wat binnen de familie onverwerkt is gebleven met ons mee. Het kind volgt dat vanuit de magische, blinde (onbewuste) liefde. Daarachter ligt een diepe behoefte om erbij te horen. En hoe hoor je er beter bij dan op je ouders of grootouders te lijken? In geluk en ongeluk. Het kind dat onbewust zijn ouders zo dankbaar is voor het ontvangen leven, zal alles doen om zijn ouders gelukkig te zien. Al betekent dat zijn eigen ongeluk.
Soms is bepaald gedrag moeilijk te verklaren. Zo kan een structureel boos kind nog verbonden zijn met een gekwetste vader of moeder. Of kan een puber die geen hulp wil, zijn ouder die zijn/haar kop in het zand steekt volgen. Liggen kinderen met elkaar in de clinch? Grote kans dat er bij ouders niets gedaan wordt aan relatieproblemen.
Kinderen zijn afgestemd op de onderlaag van hun ouders. Dat wil zeggen dat zij veel meer zien en voelen dan wat we als ouders zeggen en doen. Simpel gezegd: als je ziet dat je kind terugkerend probleemgedrag heeft of lijdt, op wat voor manier dan ook, dan kan er een verstoring in het systeem zijn dat om aandacht vraagt. Dan weet je dat er bij jou (je partner, broers, zussen) of misschien bij de generatie boven je nog iets dient te worden opgelost.
Zo leiden problemen bij kinderen of bij opvoedthema’s uiteindelijk naar jezelf en naar wat jij te helen hebt. En wát een goed nieuws is dat! Zo kun jij het probleem aanpakken en je kind vrijmaken om onbezorgd te leven!
Wil jij kijken naar de werkelijke oorzaak van het gedrag van jouw kind of naar waarom de het opvoeden moeizaam gaat? Met een (opvoed)opstelling krijg je inzicht in het krachtenveld van jouw familie en hoe jij en je kind daarbinnen functioneren. Ik help je (individueel) heel graag verder.
Tevens kun je je op mijn website aanmelden voor een gratis mini e-course, waarmee je op een speelse manier, samen met je kind kunt kijken naar hoe het systemisch bij jullie geregeld is.