Zussen ruzie

Steffie (21) komt via school bij mij en wil werken aan een beter contact met haar jongere zus (19). De twee krijgen al langere tijd ruzie om de kleinste dingen. Wanneer er onenigheid is ontstaan wil Steffie dit graag uitpraten, maar haar zus sluit zich volledig voor haar af. Soms wordt er dagen niet gesproken, bovendien wordt een ruzie nooit uitgesproken.

Steffie begrijpt het niet, de twee hebben jarenlang veel met elkaar opgetrokken, vooral toen het niet zo goed met haar zusje ging. Door de ruzies en de afstand voelt ze zich nu aan de kant gezet. Ze heeft hier veel last van en wil graag weten waarom het zo loopt en wat ze kan doen om weer een betere band te krijgen.

Steffie vertelt dat haar vader en moeder zich niet meer mengen in de ruzies. Zij zouden al van alles geprobeerd hebben. Niets heeft geholpen en zij weten niet meer wat ze nog zouden kunnen doen.

Wanneer ik Steffie vraag een tegel neer te leggen voor zichzelf en één voor haar zus, ontstaat er direct een mooi inzicht. Steffie plaatst zichzelf met de rug tegen de muur en haar zusje wordt achter een stoel, uit het zicht geplaatst. Ze ziet en voelt ineens dat haar zus zich voor haar verstopt en op haar manier last heeft van haar pusherige gedrag. Het wordt haar ineens heel duidelijk dat hoe harder Steffie haar best doet om te praten en hoe meer ze ‘duwt en trekt’ aan haar zus, hoe verder ze haar wegduwt en hoe groter de afstand tussen de twee wordt.

Door ook even kort op de tegel van haar zus te gaan staan, krijgt ze ook een inkijkje in haar gevoel en begrijpt ze ineens heel goed waarom zij zo reageert.

Helende zinnen uitspreken is iets wat jongens en meiden van Steffie haar leeftijd soms gek of lastig vinden. Ik heb Steffie gevraagd wat ze tegen haar zusje zou willen zeggen, wanneer ze wel met haar in gesprek zou zijn. Dit heb ik haar laten uitspreken.

Steffie heeft hiermee het inzicht gekregen dat ze medeverantwoordelijk is voor wat er gebeurt tussen hen. Ze merkt dat ze zelf grip heeft op de relatie en dat lucht haar enorm op.

Gaandeweg merkt ze dat dit effect heeft en dat haar zus voorzichtig, met kleine stapjes weer de verbinding zoekt met Steffie, door bijvoorbeeld haar eigen gedrag te verklaren.

Ze is ontzettend blij en kan hier weer mee verder.

Tijdens een van de vervolggesprekken leggen we ook miniatuurtegeltjes op tafel. We ontdekken dan dat het patroon dat Steffie met haar zusje heeft, precies zo aanwezig is bij haar ouders. De vier staan als het ware gespiegeld opgesteld. Moeder probeert, net zoals Steffie bij haar zus doet, tot vader door te dringen, contact met hem te krijgen. Deze keert zich van haar af.

Deze opstelling is niet volledig uitgewerkt. Voor nu is dit voldoende voor Steffie, maar mogelijk zou ze hierin later nog verdere stappen kunnen zetten, om zo te kunnen kijken naar de oorzaak van dit gezinspatroon.

Ik heb het niet gecheckt, maar ik kan me voorstellen dat het aardig confronterend is voor de ouders om hun dochters te zien in hun strijd. Wie weet krijgen zij nu een goed voorbeeld van hun dochters!