Casus: Joke en haar driejarige dochter Anna
Anna claimt moeder de hele dag en wil niet zelfstandig gaan spelen. Het laatste half jaar heeft moeder Joke professionele hulp gehad. Ze heeft inmiddels alle tips en trucs toegepast, maar niets hielp. De situatie was Joke inmiddels veel te zwaar geworden en de vraag om hulp was dringend. We maakten een afspraak op korte termijn in mijn praktijk voor een opvoedopstelling.
Moeder vertelde dat zij gelukkig getrouwd was en dat er naast Anna nog een jonger zoontje was. Met hem had ze geen problemen. Joke vertelde helder en duidelijk over de situatie; een zeer bewuste ouder met warme gevoelens voor haar gezin. Het werd mij snel duidelijk dat we op de psychologische “bovenlaag” niets zouden vinden en de diepere systemische vraag was duidelijk voelbaar. We zijn direct, zonder dat ik enige voorkennis van verdere feiten had, begonnen aan de opvoedopstelling. Joke legde een vloertegel voor zichzelf neer en daarna legde zij een vloertegel voor Anna neer: tegenover zichzelf en heel dichtbij. Zie afbeelding.
Op het moment dat moeder op haar eigen vloertegel ging staan barstte zij in tranen uit en zei: “Ik ben zo bang dat Anna wat overkomt”! Anna voldeed dus op de “onderlaag” helemaal aan moeders wens om dicht bij haar te blijven. De tranen van moeder waren bijna niet te stelpen. Zij, noch ik, had enig idee waar het verdriet over ging, maar het was er direct en in volle omvang. Ik heb Anna even uit de osptelling gehaald en naar de zijkant gelegd met de mededeling dat dit verdriet van moeder niets met haar te maken heeft, zij mag kijken en ik ga verder met moeder aan de slag. Zodra ik Anna naar de zijkant schoof zag ik dat moeder volledig gefocust was op een plek recht voor haar en vrij ver weg. Toen ik haar vroeg wie daar was vertelde ze me dat dit een kindje was dat nooit geboren was. Het bleek dat Joke in haar vorige relatie een zoontje had laten aborteren omdat de relatie ten einde liep. Een gebeurtenis die zij ogenschijnlijk achter zich had gelaten. We hebben toen een vloertegeltje gepakt voor dit geaborteerde zoontje en dit op die plek gelegd. De gevoelens van spijt en verdriet over het feit dat het zo gelopen is hebben alle ruimte gekregen. Joke heeft hem een plek in haar hart en in haar gezin gegeven. Hij hoort erbij. Op een bepaald punt in de opvoedopstelling legde Joke de vloertegel van haar geaborteerde zoontje op die van Anna. Anna leefde al die tijd als het ware voor twee, zij hield hem in de familie. Anne zorgde hiermee voor het verdriet van haar moeder. Natuurlijk niet har taak. Maar jonge kinderen hebben ‘magische’ wensen, zij denken zaken te kunnen oplossen die feitelijk bij de volwassenen horen. Velen van ons zullen dit bij zichzelf kunnen herkennen.
Feedback: Twee dagen na de opstelling veranderde het gedrag van Anna volledig. Ze werd een ontspannen kind dat heel goed op zichzelf kon spelen. Uit de feedback van de moeder kwam ook nog het volgende naar voren: Anna was ten tijde van de opvoedopstelling bij een oppas. Op een gegeven moment was ze in een hoekje gekropen en had enorm gehuild en gezegd: “Ik huil omdat mama nu verdrietig is”. En zo werd duidelijk dat kinderen de energetische informatie heel snel oppakken.
Door: Marianne Langemeijer
Praktijk: Praktijk voor Kwaliteitsopvoeding