Dit jaar ben ik me er pas echt bewust van. Na de zomervakantie beginnen wij thuis altijd aan een grote of kleinere Marie-Kondo-periode. Geen idee waarom, misschien is er na een paar weken te zijn weggeweest weer ruimte voor. We gaan van kelder tot zolder, door de kamers, kasten en laadjes. We laten ons meevoeren door het fijne gevoel dat opfrissen en ruimte maken ons geeft. Welke spullen dienen ons nog en welke niet meer? Weet de één het even niet, dan hakt de ander de knoop door. Welke schatten in vergeten hoeken kunnen we een nieuw leven geven? En welke spullen zorgen, iedere keer wanneer ik ze tegenkom, juist voor een schuldgevoel of misschien zelfs voor schaamte, omdat ze nooit gebruikt zijn? Ik voel dan een steek van spijt en vraag me af waar de tijd is gebleven? De afdeling speelgoed is daar een goed voorbeeld van. De jongste gaat nu naar de middelbare school. Zal hij echt niet meer met al die bakken lego spelen? Wat heeft hij er weinig mee gedaan! Hebben we daar echt zoveel geld aan uitgegeven? En ik bijt mijn tong deze keer af, want anders zit niet alleen ik, maar ook hij met een schuldgevoel… Dit jaar gaat het er rigoureus aan toe. En zittend tussen stapels vraag ik mij af: waarom voel ik me zo blij en opgelucht wanneer er flink is opgeruimd? Want het resultaat is namelijk veel groter dan een fris en opgeruimd huis. Er gebeurt tegelijkertijd iets in je hoofd, in je lijf. Er ontstaat ruimte voor zaken waar je anders niet aan toe komt. Ik kan opgelucht ademhalen en zakken in ontspanning, de tijd nemen voor reflectie. Het is een innerlijk proces, met een projectie in de buitenwereld. Door op te ruimen wordt het rustig van binnen. En dit is precies waarom ik het begeleiden van ouders, partners en gezinnen zo geweldig vind. Ook dat is namelijk een proces van opruimen en opschonen. Een ontdekkingstocht, naar vergeten eigenschappen, talenten én verlangens. Samen nemen we de onderdelen van ouderschap, partnerschap en opgroeien, stuk voor stuk in de hand. We geven gewoontes, tradities, conclusies, overtuigingen, gevoelens en problemen aandacht. We bekijken ze van alle kanten. Hoe zit het precies? Wat voel of denk je hier eigenlijk bij? Hoort het echt nog bij jullie gezin? Dient het jou, dient het je kind? Of hoort het eigenlijk bij iemand anders en staat het stoffig in een hoek, vanwaar uit het zo nu en dan uit automatisme de bemoeizuchtige de kop opsteekt? En als er dan besloten is wat mag blijven, welke plek krijgt het dan? Welke plek heeft ieder gezinslid en welke taken en verantwoordelijkheden horen op dit moment bij die plek? Hoe beslissen jullie samen wat bruikbaar is voor het opvoeden van jullie kind(eren)? Hoe kom je tot compromissen, tot opbouwende communicatie en uiteindelijk tot afspraken? Voelt het daarna ook werkelijk opgeruimd voor ieder van jullie? Onderzoeken, inleven, elkaar bevragen, kiezen of knopen doorhakken, categoriseren en erkennen dat iets niet meer bij de huidige situatie past of dat de plek niet meer klopt. Dat het misschien gevoelens van schuld of schaamte oproept. Iets kan pas oplossen wanneer je het bewust aankijkt, bereid bent eerlijk en open te zijn. Wat kan er voor in de plaats komen, of misschien is die open plek juist wel een verademing en geeft het ruimte voor spontaniteit. Daarna is het wennen aan de nieuwe situatie. En niet te vergeten, moeten we onderhoud plegen, reflecteren op de nieuwe situatie: ervaart ieder het als rustiger en positiever? Haal jij er thuis wel eens de bezem doorheen? Na een grote opruiming heb je weer een heldere kijk op het leven, op het opvoeden en op elkaar. Een opvoedopstelling is een uitermate geschikt manier hiervoor! Merel Holleman www.praktijkkijk.nl