Laatst heb ik de film ‘Jusqu’à la garde’ gezien, een heftig echtscheidingsdrama waar ik niet van los kan komen. Ik blijf er mee bezig. Omdat zo zichtbaar in beeld komt dat iedereen van het gezin overspoeld wordt door emoties. En omdat de angst van het zoontje akelig voelbaar is. En ook omdat ik me bijna niet kan voorstellen dat dit kan gebeuren.
Een interessante vraag is: wát nu als de ouders ergens in dit scheidingsproces een opvoedopstelling hadden gedaan? Wat zou dat gedaan hebben voor deze moeder die het gevoel heeft dat ze er helemaal alleen voor staat. En voor vader die niet weet waarom hij zo snel in woede uitbarst. En vooral voor de 17 jarige dochter en de zoon van 12 die tussen de ouders in staan en die belast worden met zaken die niet van hen zijn.
Wellicht was moeder er in een opvoedopstelling achter gekomen dat de grieven ten aanzien van haar partner eigenlijk vanuit haar jeugd komen. Ze zou zich bewust geworden zijn dat ze zich, door gebrek aan liefde van haar moeder, altijd zielsalleen voelt. En dat ze had gehoopt en verwacht dat haar partner dit gevoel zou kunnen goedmaken.
Vader zou door een opvoedopstelling ontdekken waarom hij zo snel boos is. Misschien heeft hij als kind een grote verantwoordelijkheid gedragen, bijvoorbeeld door de plek van zijn overleden vader in te nemen. Iets wat zo zwaar is voor een kind dat er gedragsproblemen ontstaan zijn.
Aannemelijk is dat de partners door een opvoedopstelling op een andere manier naar elkaar gaan kijken. Dat ze inzien dat de manier waarop ze met elkaar omgaan niet iets is van dat moment, maar dat het voortkomt uit hun jeugd. En dat ze zich realiseren dat ze het gevoelde gemis niet bij hun partner kunnen vinden.
Door een opvoedopstelling zou het voor de vader en moeder uit de film ‘Jusqu’à la garde’ duidelijk zijn, dat ze hun problemen als PARTNERS moeten oplossen. Dan komt er rust in de gespannen situatie, waardoor ze er als OUDERS kunnen zijn voor hun kinderen. Want dat is wat kinderen nodig hebben: allebei de ouders. Zodat ze niet meer hoeven te kiezen, want dat is iets onmogelijks voor kinderen.
Als de partners (één of liefst allebei) voor of tijdens het scheidingsproces een opvoedopstelling doen, dan zal dat proces er heel anders uitzien. Wellicht is een scheiding niet te voorkomen. Maar het doorbreken van bepaalde oude patronen die NIETS te maken hebben met de huidige situatie is in het belang van iedereen van het gezin. Zo kunnen vader en moeder op een open en eerlijke manier met elkaar omgaan.
Wat een verademing zal dat zijn voor de kinderen! Want die willen alleen dat hun ouders hun ouders zijn, en de grootste wens van kinderen is dat ze van hun vader én hun moeder mogen houden.
Door: Marga van Holsteijn
Praktijk: Trotse Moeders